Mogłeś przeczytać kilka artykułów na temat historii Hiszpanii i map i zastanawiałeś się, co zawiera. W tym artykule zbadamy Hiszpanię Continente de la Florida i Biblioteca Nacional. Odkryjesz również hiszpańskie wynalazki. Bogata historia Hiszpanii to jeden z powodów, dla których ten kraj jest tak intrygujący. Jak więc zacząć poznawać jej historię i mapy? Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej. I pamiętaj, im więcej wiesz o Hiszpanii, tym lepiej.
Biblioteca Nacional
Biblioteca National de Espaa jest skarbnicą hiszpańskiej historii, kultury i map. Od kodeksu Beatusa z Liebany do tractatus Leonarda Da Vinci, ta biblioteka przechowuje bogactwo materiałów. Zwiedzający mogą zapoznać się z historią i kulturą Hiszpanii, korzystając z wyjaśnień ekspertów, a także obejrzeć wiele dostępnych map i fotografii. Goście mogą zapoznać się z kolekcją w języku hiszpańskim, biorąc udział w wycieczce po bibliotece i poznając jej historię i mapy.
Zbiór map Biblioteki obejmuje zarówno starożytne, jak i współczesne aktywa kartograficzne. Zdecydowana większość zasobów jest hiszpańska, w tym atlasy, specjalistyczne prace z zakresu geografii, astronomii i kartografii oraz pocztówki z lokalizacjami geograficznymi. Biblioteka pozyskała te aktywa z innych źródeł, w tym z Biblioteki Królewskiej i Biura Geograficznego Pierwszego Sekretarza Stanu. Kolekcja Mendozy zawiera mapy wykonane przez rodzinę Lopezów, a także mapy rękopiśmienne.
BNE posiada również stronę internetową, na której odwiedzający mogą uzyskać ogólne informacje o bibliotece i jej zbiorach. Odwiedzający mogą uzyskać dostęp do jej katalogu online dla blisko trzech milionów rekordów bibliograficznych. BNE oferuje również sale wystawowe i posiada bibliotekę badawczą. Wszystkie te usługi są bezpłatne i dostępne dla ogółu społeczeństwa. Możesz odwiedzić BNE i dowiedzieć się o historii i kulturze Hiszpanii na ich wystawach. Zapewniają również fachową pomoc na tematy związane z bibliografią.
Innym ważnym zbiorem map jest kolekcja map Hiszpańskiego Królewskiego Towarzystwa Geograficznego. Kolekcja ta zawiera ponad 5 tys. tomów i prawie tyle samo broszur, 8 tys. map i tysiąc czasopism. Szczególnym zainteresowaniem kolekcja cieszy się w XIX wieku i jest repozytorium map historycznych. W kolekcji znajdują się mapy dotyczące podróży, geologii, topografii i geografii ogólnej. Na wystawie znajduje się również mapa Hiszpańskiego Królewskiego Towarzystwa Geograficznego.
Continente de la Florida
Pojęcie „el Continente de la Florida” zaczęło reprezentować rozległy region Ameryki Północnej, a nie tylko półwysep przyłączony do Europy. Mapa przedstawia różne roszczenia do ziemi pomiędzy Anglią a Hiszpanią i zawiera czerwoną linię, która wyznacza XVI-wieczne wejście Hernando de Soto. W połowie XVIII wieku hiszpańskie ekspedycje i szlaki handlowe utorowały sobie drogę przez półwysep i zajęły Florydę, najbardziej wysunięty na południe kraniec Ameryki Północnej.
W 1513 roku Juan Ponce de Leon twierdził, że półwyspowa Floryda jest hiszpańskim terytorium. Jego odkrycia doprowadziły do lądowania Panfilo Narvaeza i Hernando de Soto w regionie w pobliżu zatoki Tampa. Pierwsze europejskie osady na półwyspie Floryda zostały założone w pobliżu zatoki w połowie XV wieku, w tym St. Augustine na wybrzeżu Atlantyku. Augustine na wybrzeżu Atlantyku. Inne osady na Florydzie, w tym Pensacola na zachodzie.
W 1763 r. Hiszpania zażądała większej części Florydy niż Wielka Brytania, w oparciu o udane operacje wojskowe przeciwko Brytyjczykom w regionie. Rząd hiszpański zajął kilka fortów na północ od starej granicy narzuconej przez Brytyjczyków, w tym Fort Nogales w pobliżu dzisiejszego Memphis i Fort Confederacion w pobliżu Vicksburga. Podczas gdy oba narody starały się szybko rozwiązać spór o ziemię, Stany Zjednoczone zwlekały z podjęciem decyzji, dopóki czas nie był po ich stronie.
Hiszpańskie misje zostały założone na całej Florydzie już w XVI wieku. Misje te jednak nie zdołały się rozwinąć ze względu na rosnące osadnictwo kolonialne i populacje tubylców. Wraz z rozwojem kolonii, misje nie mogły się dłużej utrzymywać i zostały ostatecznie opuszczone. W XVIII wieku hiszpańska kontrola nad Florydą była ograniczona do zaledwie kilku fortów, zlokalizowanych w pobliżu miast Pensacola i St. Augustine.
Hiszpańskie imperium kolonialne
Rozrostowi hiszpańskiego imperium kolonialnego w obu Amerykach towarzyszył wzrost napięć politycznych. Rząd hiszpański nie zapewnił odpowiedniej infrastruktury gospodarczej w swoich koloniach i dwukrotnie w ciągu 11 lat zbankrutował. Doprowadziło to do wzrostu importu towarów z innych krajów i zmniejszyło zachęty dla ludzi do samodzielnej produkcji dóbr. Hiszpańska monarchia obawiała się utraty kontroli i nie chciała dopuścić do luźniejszej federacji. Jednak na przełomie XIX i XX wieku w całej Europie miały miejsce burzliwe wydarzenia.
Kulturową spuścizną hiszpańskiego imperium kolonialnego jest powszechność rzymskiego katolicyzmu. Rzymski katolicyzm jest nadal główną religią w części hiszpańskiej Ameryki i na Filipinach. Chrześcijańska ewangelizacja ludności tubylczej była podstawowym obowiązkiem korony i uzasadnieniem ekspansji imperium. Protestanci i krypto-Żydzi byli prześladowani przez inkwizycję, a hiszpańskie republiki amerykańskie nie zezwalały na tolerancję religijną aż do XIX w.
Do końca XVIII w. większość ziem Hiszpanii znajdowała się pod faktyczną kontrolą Portugalii. Traktat madrycki, który uznał portugalską kontrolę nad dorzeczem Amazonki, zasiał ziarno wojny z Guarani w 1756 roku. Rosjanie i Brytyjczycy kwestionowali hiszpańskie roszczenia do terytorium w obu Amerykach. Zakwestionowali również brytyjską suwerenność nad Amerykami. Nowe badania nad hiszpańską kolonizacją obu Ameryk dowodzą, że hiszpańskie imperium kolonialne miało genderowe społeczeństwo.
Hiszpańskie imperium kolonialne było w stanie bronić swoich terytoriów w obu Amerykach pomimo rosnącej potęgi Francji i Wielkiej Brytanii. Brytyjczycy również starali się przejąć małe wyspy na Karaibach dla własnego handlu kontrabandą, ale Hiszpania była w stanie bronić swoich amerykańskich terytoriów. Francuzi, Anglicy i Holendrzy ostatecznie przejęli kontrolę nad Karaibami. Kolonie te stały się głównym źródłem handlu dla Brytyjczyków, a Hiszpania nie była w stanie ich odzyskać.
Hiszpańskie wynalazki
Hiszpańskie wynalazki i mapy obejmują wiele przedmiotów, technik i procesów, które po raz pierwszy zostały użyte w starożytnym świecie. Te wynalazki są bardzo przydatne dla inżynierów, naukowców, sprzedawców w sklepach i każdego, kto jest zbyt leniwy, aby robić matematykę. Wynalazki te są używane do dziś, a ich potomkowie są dumni z ich wkładu w naszą kulturę. Pogoda w Hiszpanii może być nieco chłodna w zimie, ale ciepła i sucha w lecie. Ten klimat jest świetny dla niektórych ludzi, a dla innych nie tak bardzo. Istnieją również różnice w klimatach, niektórzy preferują cieplejsze i bardziej suche klimaty.
Chociaż te wynalazki zostały stworzone przez hiszpańskich wynalazców, proces dyfuzji miał miejsce między imperiami i kontynentami. Imperium hiszpańskie odegrało ważną rolę w transferze wiedzy technologicznej, a w jego ułatwieniu pomogły zarówno formalne, jak i nieformalne instytucje na kontynencie. Do rozprzestrzeniania się wiedzy przyczyniła się również „czarna legenda” – która tworząc stereotypy o niedorozwoju intelektualnym, przedstawiała Hiszpanię jako państwo pozbawione innowacyjności – co negatywnie wpłynęło na pozycję Hiszpanii w świecie.
Odkrycie Ameryki przez hiszpańskich odkrywców miało kluczowe znaczenie dla rozszerzenia hiszpańskiego imperium. W 1491 roku żaden Europejczyk nie wiedział, że Ameryka Północna i Południowa w ogóle istnieją. Do 1550 roku Hiszpania podbiła kontynenty, w tym zarówno Amerykę Północną, jak i Południową. Ta ekspansja hiszpańskiego imperium uczyniła Hiszpanię jednym z najpotężniejszych narodów w Europie. Eksploracja Ameryki przyniosła Hiszpanii bogactwa, których potrzebowała do złotego wieku literatury i sztuki.
Tańce hiszpańskie
Poza tangiem, historia tańców hiszpańskich obejmuje jotę. Jest to tradycyjny taniec społeczności kantabryjskiej, który odzwierciedla jej dziedzictwo poprzez muzykę i taniec. Podobna do Ruiloby, Baila wywodzi się z krajów celtyckich i powstała jako rodzaj hymnu wojownika. Baila została zmodyfikowana przez Matilde de la Torre w 1931 roku na potrzeby występu w English Folk Dance Society. Tancerze noszą charakterystyczne regionalne stroje, kastaniety w lewej i prawej ręce oraz długą tiarę na prawym ramieniu.
W XVI wieku taniec seises stał się popularną częścią głównych uroczystości katolickich w Sewilli. Tańce te były choreografowane i wykonywane przez chłopców z chóru przy dźwiękach bębnów, gongów i śpiewu. Tańce te miały wyraźnie hiszpański smak i towarzyszyły im kastaniety, które były unikalne dla Sewilli. Seisma jest nadal wykonywana w niektórych miastach i miasteczkach dzisiaj.
W XVII wieku, tańce wojenne zaczęły być rejestrowane w różnych miejscach w całej Hiszpanii. Stąd tańce te rozwinęły się w popularne formy opowiadania historii społecznych na Półwyspie Iberyjskim. Tańce te stały się sposobem na zaangażowanie się w historię i oferowały partycypacyjną przestrzeń do nauki. Były również sposobem na upamiętnienie wojen i bitew. Tańce ewoluowały również w bardziej zorganizowane formy religijne. W Hiszpanii, ponad dwieście różnych tańców przetrwało wieki, a ich bogata historia nadal inspiruje nas dzisiaj.
Tradycyjne tańce hiszpańskie różnią się w zależności od Wspólnot Autonomicznych, ale wszystkie są ważnymi manifestacjami kulturowymi. Flamenco i sevillanas to dwa z najbardziej znanych na świecie, ale istnieje wiele innych rodzajów hiszpańskich tańców. Na przykład taniec baskijski nazywa się Aurresku i jest tańcem czci. Jest on zazwyczaj wykonywany na specjalnych imprezach. Andaluzja jest również domem dla wielu tradycyjnych tańców hiszpańskich.